Dua të më bësh të bukur

Imazhi dhe letërsia – aq pranë dhe të ndërlidhura fort. T’i përjetosh të dyja, është gjithnjë një ngasje e madhe. Këto novela e tregime nuk do të ishin shkruar po të mos më printe kinematografia. Ndoshta një nostalgji e kohës së fëmijërisë, atëherë kur, hipur mbi muret e kinemasë, përhumbesha në botën e heronjve të ekranit.
Sa herë nis të shkruaj, dramën e shoh të imagjinuar që më parë, me personazhe që lëvizin në dekorin e jetës së përditshme apo të historisë. Skenat skicohen, prishen, rikrijohen sërish në imazhe, gjersa veprimi dramatik gjen besueshmëri. Kjo letërsi projektohet në imagjinatën time, ku njëherësh jam edhe projeksionist, po ashtu edhe spektator i vetëm në sallën e errët të kinemasë. Kështu më ngjan se përshkruaj thjesht skenën. I çuditshëm ky raport! Po çfarë do të thoshin për këtë Roland Barthes apo Suzane Sontag?